Zaczynając z Wami przygodę z tematem “Adaptacji dziecka w przedszkolu” chcę na początku skupić się na przybliżeniu Wam zarysu rozwoju dzieci około trzyletnich. To z reguły wiek dziecka, kiedy postanawiacie zapisać je do przedszkola. Nie jestem psycholożką dziecięcą ale jako pedagog też mniej więcej orientuję się w tym temacie 🙂
Poszerzając wiedzę w tym zakresie, będzie nam łatwiej zrozumieć zachowania maluszka w jego przedszkolnej adaptacji i na pewno pomoże nam to w lepszym przygotowaniu dziecka do przedszkolnego startu. To naprawdę ważne, zaufajcie mi. Nie ma co czekać z tematem do przyszłych wakacji, poprzedzających nadchodzącą wrześniową zmianę Waszej codzienności. Już teraz warto się tym zainteresować.
Rozwój trzylatka to okres bardzo dynamicznych zmian w jego funkcjonowaniu. Dziecko dostrzega “siebie” w otaczającym go świecie, chce decydować, być coraz bardziej samodzielne. Z reguły maluch w tym wieku zna swoje imię, nazwisko, imiona rodziców, potrafi powiedzieć ogólnie gdzie mieszka. Wie już, że jest chłopcem lub dziewczynką, potrafi odróżnić płeć, przypisać pewne przedmioty chłopcu i dziewczynce. Trzyletnie dziecko próbuje tworzyć swoją rzeczywistość poprzez chęć podejmowania pierwszych decyzji. To czas wzmożonego “Ja chcę sam”;-)warto wykorzystać ten moment, np. Do doskonalenia umiejętności samoobsługowych. Wszystkie ulubione przedmioty z najbliższego otoczenia, maluch traktuje jako część siebie, dlatego tak trudno przychodzi mu dzielenie się ulubioną zabawką lub rzeczą. Aczkolwiek trzylatek jest bardziej chętny to podzielenia się czymś z innymi niż dwulatek. Ale chętniej zacznie się dzielić, kiedy przyjdzie na to jego pora. Nie nalegajmy na to teraz. Trzylatek charakteryzuje się niecierpliwością i impulsywnością. Jest dobrym obserwatorem i badaczem swoich granic. Uwielbia sprawdzać rodziców, na ile może sobie pozwolić 😉 Nieoceniony wulkan energii, te słowa również pasują do trzylatka, który chce wszędzie zajrzeć, doświadczyć, wszystkiego dotknąć. Dajmy dziecku możliwość eksplorowania świata wszystkimi zmysłami, zapewniając mu odpowiednie warunki i poczucie bezpieczeństwa. Pozwoli mu to poczuć się kimś ważnym, docenionym i wyjątkowym. Maluch poczuje się pewnie i ze śmiałością będzie dążył do odkrywania “nowości” w jego życiu, jaką niewątpliwie jest przedszkolny świat.
Najważniejszymi osobami w życiu trzylatka są nadal rodzice, dlatego zadbajmy o jak najlepszy kontakt z dzieckiem, poświęćmy mu swój czas, mówmy do niego w budujący, motywujący sposób. Warto powiedzieć dziecku np. “Zosiu, świetnie Ci idzie ubieranie bucików, brawo, jesteś już taka samodzielna” zamiast “ Zosiu, nadal nie umiesz założyć tych butów, kiedy się wreszcie tego nauczysz, przecież idziesz do przedszkola, musisz to umieć! Popatrz, Krzyś już dawno to umie.” To drugie zdanie spowoduje, że dziecko straci motywację do doskonalenia tej czynności, odbierze wiarę we własne możliwości, a porównane do innego dziecka czuje się upokorzone.
Powiem Wam szczerze, że czasem aż mi uszy więdną, kiedy słyszę w jaki sposób rodzice odnoszą się do swoich małych dzieci. Przeważnie podniesionym tonem z włączonym trybem rozkazującym, często w obecności innych osób, poniżają i oceniają te małe istoty, które gasną w oczach a wraz z nimi ich poczucie wartości i godności. Rodzice często zamiast odnieść się do samego zachowania, krytykują osobę dziecka. Wiadomo, że każdy ma swoje granice cierpliwości ale dobrze jest jednak nad tym zapanować, bo to właśnie takie małe sytuacje dnia codziennego budują obraz dziecka w jego oczach.
Każdy trzylatek jest inny, to w dużej mierze od naszego postępowania wobec dziecka i oddziaływań środowiska w jakim wzrasta, zależy jego otwartość na ludzi i nowe doświadczenia. Dlatego starajmy się stworzyć naszemu dziecku jak najlepsze warunki do rozwoju, otoczmy go dobrą, wartościową rzeczywistością.
Mocno wierzę, że tak właśnie robicie!
